ترجمه متون تخصصی

ترجمه ماشینی تعاملی (به انگلیسی: Interactive machine translation)، ترجمه خاص زیر زمینه‌ای به وسیله? کامپیوتر است. بر اساس این پارادایم ترجمه، نرم‌افزار کامپیوتر که انسان مترجم را در پیش بینی متن ورودی کاربر که با در نظر گرفتن اطلاعات در دسترس است، کمک می‌کند. اگر چه چنین پیش‌بینی اشتباه باشد و کاربر بازخورد به سیستم را فراهم کند، پیش‌بینی با اطلاعات جدید باید صورت بگیرد. چنین روند تکرار شده‌ای تا زمانی که ترجمه ارائه شده منطبق بر انتظارات کاربر باشد، انجام می‌شود.

ترجمه تعاملی ماشین هنگام ترجمه متون در حوزه‌ای است که در آن مجاز به خروج ترجمه حاوی اشتباهات نیستیم، از این رو نیاز به یک کاربر انسانی برای اصلاح ترجمه‌های ارائه شده توسط سیستم است. در چنین مواردی، ترجمه ماشینی تعاملی برای کاربران سود بالقوه‌ای را داراست. با این وجود، هیچ نرم‌افزاری نیست که به طور تجاری پیاده‌سازی ترجمه ماشینی تعاملی را انجام دهد و کار در این زمینه در حد تحقیقات دانشگاهی است.از لحاظ تاریخی، ترجمه تعاملی ماشین‌ها به عنوان یک تکامل موضوع ترجمه به وسیله کامپیوتر است، که در آن مترجم انسان و سیستم ماشین ترجمه به صورت پشت سر هم کار می‌کنند و امروزه بوجود آمده است. این کار برای اولین بار در پروژه تحقیقاتی TransType با بودجه دولت کانادا گسترش یافت. در این پروژه، تعامل انسان در جهت تولید متن مورد نظر برای اولین بار توسط تکنیک‌های ترجمه ماشینی داده محور در محیط ترجمه تعاملی با هدف دستیابی به بهترین، انجام شد: بهره‌وری از سیستم‌های خودکار و قابلیت اطمینان مترجمان انسان.

پس از آن، یک پروژه تحقیقاتی در مقیاس بزرگتر، TransType2، با هدف تولید یک فرضیه ترجمه کامل، که در آن کاربر انسان اجازه اصلاح یا قبول را دارد و بودجه آن توسط کمیسیون اروپا تأمین شد و با تجزیه و تحلیل الحاق یک سیستم ترجمه ماشینی انجام گرفت. اگر کاربر تصمیم به اصلاح این فرضیه را گرفت، سیستم پس از آن تلاش می‌کند تا بهترین استفاده از بازخورد به منظور تولید یک فرضیه ترجمه جدید را به حساب تغییرات معرفی شده توسط کاربر داشته باشد.

کار اخیر، شامل یک ارزیابی گسترده با مشارکت کاربران انسان، نشان دهنده این واقعیت است که ترجمه ماشینی تعاملی حتی ممکن است توسط کاربرانی که به زبان مبدأ صحبت می‌کنند به منظور رسیدن به نزدیکی کیفیت ترجمه حرفه‌ای، استفاده می‌شود. علاوه بر این، این واقعیت نیز روشن است که سناریوی تعاملی سودمند تر است از سناریوی کلاسیک.فرایند ترجمه تعاملی ماشین با سیستم پیشنهاد یک فرضیه ترجمه به کاربر شروع می‌شود. پس از آن، کاربر ممکن است جمله کامل را به عنوان جمله درست قبول کند، یا ممکن است اگر به نظر او خطا وجود داشته باشد، آن را تغییر دهد. به طور معمول، در هنگام اصلاح یک کلمه داده شده، فرض بر این است که پیشوند تا زمانی که کلمه درست باشد، منجر به طرح تعامل چپ به راست شود. هنگامی که کاربر کلمه را به طور نادرست تغییر دهد، سیستم پس از آن پیشنهاد یک پسوند جدید را می‌دهد، یعنی باقی‌مانده از جمله. چنین روندی ادامه می‌یابد تا زمانی که ترجمه ارائه شده مورد نظر کاربر باشد. اگر چه در سطح کلمه روند قبلی توضیح داده شد، روند قبلی ممکن است در سطح کاراکتر نیز اجرا شود، و از این رو سیستم، هر زمان که انواع ترجمه‌های انسانی به یک چیز واحد برسند، پسوند فراهم می‌کند. علاوه بر این، تلاش در جهت تغییر طرح تعامل معمولی چپ به راست به منظور ایجاد تعامل راحت تر انسان و ماشین در درون پروژه MIPRCV، که بودجه آن توسط دولت اسپانیا تأمین شد، وجود دارد. رویکرد مشابه در ابزار ترجمه Caitra نیز استفاده می‌شود.

برگرفته از ویکی پدیا